To był ten moment. To uczucie przekroczyło granice tolerancji. Było tak silne, natrętne, rzucające na kolana i... nic nie można z tym zrobić. To nie był ból, ale bolało. Bezkompromisowe, wgniatające, i bardzo, bardzo trudne. Przebodźcowanie osiąga się w kilka sekund, dalej to czysty chaos.

Najtrudniejsza jest ta bezradność. Możesz krzyczeć, pić, palić, walić ręką czy głową w ścianę. To niczego nie zmienia. To uczucie jest. A koi je tylko poddanie się mu. Co samo w sobie jest irracjonalne i wbrew wszelkim instynktom. Ciekawe jest to, że czasem pomagał seks, a czasem odpowiedniej temperatury dłoń na karku. Czasem też co zabawne sok z grejpfruta. Choć ten najrzadziej i czasem trzeba w odpowiedniej proporcji rozcieńczyć go alkoholem. A proporcja się zmieniała
.
Wanna ciepłej wody, zgaszone światło, jedna świeca i cisza. No i oczywiście to wgniatające jak grawitacja uczucie. Szkoda, że żaden dotyk nie może przynieść ukojenia. Przez lata można nauczyć się naprawdę sporej kontroli nad sobą i swoim bólem. To daje niezwykły rodzaj siły. Ale nie to jest najlepsze, bo daje też niezwykłe zrozumienie każdego, kto miał podobnie.

Głowa robiła się ciężką, ręce odmawiają stukania w klawisze, tunel się powiększa, wciąga, wsysa. Umysł bez kontroli dryfuje w nicości. Bez strachu, bez myśli, bez przyczyny, bez celu.