No problem A patrzeć można długo, szczególnie w przyśpieszonym tempie. Dla mnie jest to poznawczo interesujące, poza tym ma to dla mnie wymiar duchowy i jest po prostu kontemplacją śmierci. Zakończenie cyklu, pył powraca ponownie w obieg, realizuje się miłość Ziemi, dzieło zostaje zwieńczone. Takie słowa - hasła, jakie przychodzą mi teraz na myśl. Dobre jest też to, że jest całkowicie odarte ze wszelkich zawoalowań, nie jest poetyckie, jest prawdziwe, organiczne. Dotyka tabu. W kulturze zachodu śmierć jest oswajana na różne sposoby, a to rozbija a przynajmniej osłabia te oswojenia i uchyla tajemnice, o których normalnie się nie mówi, ani nie ogląda.
I estetyka, o której wspomina Mikolenka. Wiadomo, cholernie specyficzna ale porównałbym to może do oglądania czegoś co w długim (lub krótszym) upadku spada w otchłań, lub w studnię, tak że mrok powoli i elegancko zakrywa obraz tejże rzeczy. Nie mam teraz na myśli niczego konkretnego, chodzi mi po prostu o (poetyckie) porównanie. Również spokój jest tym co odnajduję w tej estetyce. Choć... zależy to od, że tak powiem, stopnia zaawansowania obróbki śmiercią, bo np. morze kłębiących się robali raczej przywodzi mi na myśl żrącą entropię, czy czarne gniazdo szerszeni w chaosie stworzenia i bynajmniej nie kojarzy mi się ze spokojem 😉
Także najwyraźniej mamy podobnie Mikolenko 😉 natomiast zastanawiam się z czego to wynika, u mnie pewnie zahaczone jest o dorastanie na wsi, gdzie w gospodarstwie widzi się przeróżne nieraz sceny krwi, śmierci i cierpienia ale i takiego turpizmu 😉