Nie znam dzieł tego pisarza ale obraz bardzo mi się podobał. Lubię estetykę czarno-białych filmów. Osoba profesora była zagrana bardzo dobrze i przekonująco - jako takiego, który już trochę stracił kontakt z rzeczywistością i bardziej siedzi w świecie swoich własnych myśli. Scena niezręczności po przyjeździe do hotelu i to mamrotanie właśnie - genialny zabieg. Trochę komiczny, trochę hmm może intymny to jest to słowo, gdyż reżyser daje możliwość wczucia się tym samym w głównego bohatera. Drugi komiczny jak dla mnie motyw - na cmentarzu. Co robi profesor archeologii kiedy coś znajduje w ziemi? Zabiera do kieszeni 😀 Niektóre sceny i obrazy przedstawiane były bardzo urokliwe. Całość to w zasadzie nowelka filmowa, której przesłaniem może być próba odpowiedzi na pytanie, co się dzieje kiedy umysł racjonalny spotyka coś, co go przekracza. "Oh, no.... oh nooo..." 😉