To nie wiersz...

To nie wiersz, a luźne myśli
wydostają się wraz z łzami
tylko jest ich bardzo wiele
może oddam je palcami...

Przemierzając samotności
otchłań i niezrozumienie
w paradoksie się zanurzam
choć realnie nic nie zmieni

Gdy emocje się wypalą
wróci spokój, jak złudzenie
sens pozorny się pojawi
i kolejne oświecenie

I tak w koło, w kręgu życia
to upadki to znów wzloty
chociaż każdy ma to w dupie
bo pierdolę wciąż głupoty

Od i prawda objawiona
w kilku słowach, jakże prosta
no bo co mnie to obchodzi
oto ludzka jest riposta.

Samotności dwa oblicza
i to piękne i tragiczne
choć rozumiem już tak wiele
kto zrozumie me oblicze

Tęsknie dziecię me kochane
i kobieto ma nieznana
i za tobą tęsknię życie
No i wyszła z tego drama...